İz

June 6, 2021 // croogy

Yol uzadı gitti sahiden
Çocukları sevdi, sonra çiçekleri.
Belki biraz da insanları sevdi,
Şakaklarını öptüğünde kırmızı renkli kadın.

Ölüm yoktu o sıra
Yalnız solumak vardın güneşi ve ayı,
Ve solmazdı çiçekler yok yere,
Gözlerini öptüğünde kırmızın renkli kadın.

Âna peşkeş çekiyordu her varlık
Kırmızının kokusuna, mavinin serinliğine,
Çokça da salep rengi ismine,
Dudaklarını öptüğünde kırmızı renkli kadın.

An bitti, yol gitti.
Yalnız karanlık ve kırmızı bir dudak izi.